On acceptance

When I was a kid, I was brought up to dream. I was taught that I could be anything I wanted to be.

Fun fact: This was originally called "Viper". Ok so it's not actually fun, but it is a fact.

My brother and I decided we wanted to be zoologists. Every Sunday I resolve to becoming a priest. There was, for a brief moment in time, that I wanted to become a construction laborer, because mixing cement looked like fun. Somewhere there I discovered I could draw and play the guitar. The dreams multiplied. Exponentially.

I later deviated into wanting to become an American Navy SEAL, because Michael Dudikoff was just too cool in VIPER (STFU you wanted it too).

Dreaming was pretty much all I did in grade school. Every victory, every little achievement was a stepping stone. Every failure, every disappointment, a minor setback which will soon be forgotten once I’ve become an ex-navy seal fighting for justice in a cool red roadster and impossibly tight pants.

But today, I’m giving one of those up.  Today, I’m giving up painting in acrylics.

Giving up is one of those things we were taught to despise, both in ourselves and others. You quit, you lose. You lose, well, nobody likes you. If nobody likes you it’s because you stink. So quitters are stinkers. Or something.

But I quit. I quit anyway and I felt like shit. But only for a second.

Because right after that I felt a strange calm I haven’t felt in a while. Like my back got a little straighter, or an itch got scratched.

Nakitakonato. The first and last of her kind. Plus immigration poster. And Cello the cat.

I must admit I was never that good with it anyway, and probably never will be. I’ll probably never be a doctor, either. I’ll probably never cure cancer or learn how to break dance.  Now that we’re here, I might as well admit that I’ll probably never be ex-navy seal fighting for justice in a cool red roadster and impossibly tight pants either.

And you know what? That’s ok.

We all have to choose what we want to do, at one point or another. It’ll be later for some folks, sooner for others. But inevitably, we will all have to prune off our extraneous dreams, discard our infatuations, and begin nurturing our loves.

So here’s to clarity! I’ll be sticking to watercolors for the foreseeable future, and I’ve never been this excited about it in my entire life.

Ikaw, Diwata!, finally off for some real framing.

Looking forward to buying some watercolor paper tomorrow. I love how it feels in your hand.

Meanwhile, If you’re a Chicago-based artist who needs some acrylic paints, let me know. I’m giving some out.

Peacelove!

Salamangkera: Ala-ala ng Hibang I.

Minsan, parang ang daling makalimot.

Lumulutang ako sa kalangitan, isang dagat ng tintang tinutuldukan ng mga bituin. Tila ako hangin, walang kayarian. Wala ang kalunos-lunos na bigat ng mundo.

Nan’duon lamang ako, at ang mga tala.

Ako’y isinilang sa isang taong gaya rin ng iba pang taon. Kung tatanunging mo ang araw, ang buwan, ang mga puno’t ulap, ay sasabihin nilang wala namang kakaiba sa taong ito.

Ngunit kung tao ang ‘yong tatanungin ay siguradong maaalala nila ito bilang ang ika-dalawampu’t huling taon ng diktaduryang Ignacio.

Maraming iba’t-ibang bersyon sa aking pagkakapanganak. May taong nagsasabing dinala raw ang aking ina sa ospital gamit ng isang bisikleta. Mayroong nagsasabing nilakad nila ang mahigit sampung kilometro paputang ospital. Mayroon ding nagsasabing ninakaw nila ang owner-type jeep ng kapitbahay.

Ang malinaw lamang ay walang gustong tumulong sa kanila. At bakit nga ba naman sila tutulungan ng mga tao? Parehong wanted ng diktador ang aking mga magulang.

Tumakbo raw ang aking ama, nagsisisigaw at humihingi ng tulong sa labas. Ilang sandali lang ay sumunod naman ang aking ina.

Natiis nilang panoorin ang aking ama, ngunit nang lumabas na ang aking ina ay sinarado na nilang lahat ang kanilang mga kurtina’t bintana. Ito ang dahilan kung bakit hindi nila alam kung paano nga ba sila nakarating sa ospital.

Ngunit itatanggi ng lasinggero ng kanilang barangay; si tatang Tomas.

Ayon sa kanya’y s’ya lamang ang magtankang tumulong sa mag-asawa. Ngunit nang makitang wala naman s’yang tunay na maitutulong ay saka naman may nangyaring kababalaghan.

Nagsimula raw maghukay ang aking ama.

Pero hindi ito ang hukay na ginagawa gamit ang kamay at pala (ano nga ba namang magagawa ‘nun?).

Isa raw itong butas sa kalawakan.

Sumusumpa si tatang Tomas na hindi s’ya nakainom (mahirap mang paniwalaan) habang nangyayari ang lahat ng ito. Lumaki raw nang lumaki ang butas, hanggang halos lamunin na silang tatlo nito.

Nang matapos ang paghuhukay ay sumilip s’ya dito. Hindi n’ya makita ang kailaliman nito. Kaya naman laking gulat n’ya nang gabayan ng aking ama ang aking ina paloob.

“‘Dre, sa’n ba papunta ‘yang butas mo?” tanong n’ya.

“Sa ospital po, ‘Tang.” sagot naman ng aking ama.

“‘Dre, walang ospital sa ilalim ng lupa.”

“Hindi po ito pailalim sa lupa, papunta po itong Maynila.”

Sumilip muli si tatang ngunit para sa kaniya’y isa lamang itong madilim na butas.

“Sigurado ka ‘dre?”

“Sigurado po,” ngiti ng aking ama, “‘wag na po kayong mag-alala.” May inabot raw s’yang isang itim na bato, makinis at malamig. “Eto po, salamat po sa pagtulong, mauuna na po kami.”

At sumunod ang aking ama pababa sa butas, at pareho silang nawala sa kanyang paningin.

“walang butas na natira,” paliwanag n’ya, “gawa ng pagtalon ni Armando e biglang nagsara.”

Ngunit nagkakaiba-iba man ang istorya kung paano sila nakarating sa ospital ay iisa lang ito pagdating nila duon.

Mabilis nilang pinaupo ang aking inang namimilipit sa sakit sa wheelchair. Nagmakaawa s’yang pasamahin ang aking ama, ngunit hindi pinayagan ng mga duktor, na inutusa ng mga pulis ng diktador. Nang mawala s’ya sa paningin ay agad nilang pinosasan ang aking ama, at dinala sa kung saan man nila dinadala ang mga pinoposasan.

Hindi raw umiyak ang aking ina nang ako’y iluwal. Basta’t umire lang s’ya ng isang matindi, at lumabas na ako.

Ako man raw ay hindi rin umiyak. Ayon sa mga mapamahiing nurse ay dahil raw sanay na kami sa sakit at dalita.

Nilinis nila ako, binihisan, at binigay sa aking ina. Ilang oras raw kaming nagtitigan, na sa sobrang tindi ay walang nangahas na galawin kami.

Nang kailangan nang umuwi ng mga duktor ay dito sila nakiusap kung pwede na raw ba nila kaming ilipat. Nagpaunlak ang aking ina, at dinala nila kami sa isang pribadong kwarto.

Kinabkuasa’y wala na kami pareho. Walang nakakaalam kung paano n’ya nalusutan ang mga sundaong inatasan nilang magbantay, basta’t pagpasok ng nurse para sa aking unang check-up ay wala na kami roon. Inayos pa ng aking ina ang mga kumot at kobre kama.

Iniwan n’ya ako sa harapan ng isang simbahan, at tuluyan nang naglaho.